قوانین مربوط به کار و اشتغال در استرالیا

استرالیا یکی از کشورهایی است که قوانین کار و اشتغال آن از جمله پیشرفته‌ترین و جامع‌ترین قوانین در دنیا به شمار می‌آید. این قوانین با هدف حمایت از کارگران، ایجاد تعادل بین کار و زندگی، و تضمین حقوق منصفانه برای تمامی افراد تدوین شده‌اند. در این مقاله به بررسی قوانین مربوط به کار و اشتغال در استرالیا خواهیم پرداخت.

قوانین کار در استرالیا نه‌تنها از کارمندان در برابر تبعیض، استثمار یا رفتارهای غیرقانونی محافظت می‌کنند، بلکه راهنمایی برای کارفرمایان در جهت مدیریت صحیح نیروی کار ارائه می‌دهند. آشنایی با قوانین کار و اشتغال در استرالیا از جنبه‌های مختلف حائز اهمیت است:

• محافظت از حقوق فردی: آگاهی از حقوق و وظایف شغلی به شما کمک می‌کند تا از حقوق قانونی خود مانند دستمزد منصفانه، ساعات کاری مناسب، مرخصی‌ها و امنیت شغلی مطمئن شوید.
• جلوگیری از مشکلات حقوقی: بسیاری از اختلافات میان کارفرما و کارمند به دلیل عدم آگاهی از قوانین رخ می‌دهد. با شناخت قوانین، می‌توان از بروز چنین مشکلاتی پیشگیری کرد.
• ارتقای روابط حرفه‌ای: آگاهی از تعهدات و مسئولیت‌ها، اعتماد و احترام متقابل میان کارمند و کارفرما را تقویت می‌کند.
• حمایت از مهاجران و افراد خارجی: استرالیا با وجود جمعیت بالای مهاجر، قوانینی طراحی کرده است که حقوق مساوی برای تمامی افراد، صرف‌نظر از ملیت، تضمین می‌کند. آگاهی از این قوانین به مهاجران کمک می‌کند تا از استثمار یا رفتارهای ناعادلانه جلوگیری کنند.

درخواست مشاوره

Fair Work Act چیست؟

قوانین کار در استرالیا به صورت عمده تحت تأثیر قانون فدرال کار (Fair Work Act) قرار دارند که در سال ۲۰۰۹ تصویب شد. این قانون چارچوب اصلی برای تنظیم روابط کاری بین کارگران و کارفرمایان در استرالیا است. همچنین، هر ایالت و قلمرو نیز ممکن است علاوه بر این قانون، قوانین خاص خود را در زمینه کار و اشتغال داشته باشد. برخی از مهم‌ترین جنبه‌های این قانون عبارتند از:

• حفظ عدالت در محیط کار: تضمین حقوق اولیه کارکنان و جلوگیری از بهره‌کشی.
• ایجاد استانداردهای ملی کار: تعیین معیارهای یکسان برای همه ایالت‌ها و مناطق استرالیا.
• تضمین حقوق اساسی کارگران: از جمله دستمزد منصفانه، ساعات کاری مناسب، و محیط کار ایمن.
• حل اختلافات شغلی: ارائه مکانیزم‌هایی برای رسیدگی به اختلافات بین کارفرمایان و کارمندان.
• تسهیل مذاکرات جمعی: برای تقویت همکاری بین کارگران و کارفرمایان.

موارد کلیدی که Fair Work Act تحت پوشش قرار می‌دهد، عبارتند از:

• National Employment Standards (NES): شامل 11 حق اصلی برای کارکنان، مانند حداقل دستمزد، مرخصی‌های قانونی و ساعات کاری.
• جوایز کاری (Modern Awards): اسناد حقوقی که شرایط شغلی در صنایع مختلف را مشخص می‌کنند.
• حداقل دستمزد ملی: تعیین حداقل حقوقی که هر کارمند باید دریافت کند.
• حمایت از کارمندان در برابر تبعیض و آزار: ممنوعیت اخراج یا رفتار ناعادلانه بر اساس جنسیت، نژاد، مذهب و دیگر عوامل تبعیض‌آمیز.

نقش Fair Work Ombudsman

Fair Work Ombudsman (FWO) یک نهاد دولتی مستقل است که برای نظارت بر اجرای قوانین کار در استرالیا فعالیت می‌کند. این سازمان به‌عنوان یک مرجع قابل‌اعتماد برای کارمندان و کارفرمایان عمل کرده و خدمات متعددی ارائه می‌دهد.

وظایف و خدمات Fair Work Ombudsman:

• اطلاع‌رسانی و آموزش: ارائه اطلاعات دقیق درباره حقوق و وظایف شغلی.
• نظارت بر اجرای قوانین: اطمینان از رعایت قوانین کار توسط کارفرمایان.
• حل اختلافات: کمک به حل و فصل اختلافات کاری میان کارمند و کارفرما.
• رسیدگی به شکایات: بررسی مواردی مثل پرداخت نشدن حقوق، اضافه‌کاری‌های بدون جبران و آزارهای شغلی.
• ارائه ابزارهای مفید: ابزارهایی مانند ماشین‌حساب حقوق برای بررسی میزان دستمزد کارمندان.

چگونه از خدمات FWO استفاده کنیم؟

• تماس تلفنی یا آنلاین: افراد می‌توانند از طریق وب‌سایت رسمی یا تلفن با این سازمان در ارتباط باشند.
• ثبت شکایت: اگر حقوق شما نقض شده باشد، می‌توانید شکایت خود را ثبت کنید.
• دسترسی به اطلاعات قانونی: FWO منابع متعددی برای آگاهی از حقوق شغلی فراهم کرده است.

درخواست مشاوره

قراردادهای کاری در استرالیا

قرارداد کاری، توافقی رسمی و الزام‌آور میان کارمند و کارفرما است که شرایط کاری، حقوق و وظایف هر دو طرف را تعیین می‌کند. در استرالیا، قراردادها بر اساس Fair Work Act 2009 تنظیم می‌شوند و باید با استانداردهای ملی شغلی (National Employment Standards – NES) همخوانی داشته باشند. انتخاب نوع قرارداد کاری بستگی به شرایط زندگی، نیازهای شغلی و اهداف حرفه‌ای فرد دارد. در استرالیا، قوانین کار طوری طراحی شده‌اند که انواع مختلف اشتغال را پوشش دهند و حقوق کارمندان را تضمین کنند. با شناخت دقیق مزایا و معایب هر نوع قرارداد، می‌توانید تصمیمی آگاهانه درباره آینده شغلی خود بگیرید. در اینجا انواع اصلی قراردادهای کاری در استرالیا را با جزئیات بیشتری بررسی می‌کنیم.

۱. قرارداد تمام‌وقت (Full-Time Employment)

قرارداد تمام‌وقت رایج‌ترین نوع اشتغال در استرالیا است. در این نوع قرارداد، کارمند متعهد به کار حداقل 38 ساعت در هفته است و ممکن است ساعات بیشتری نیز بسته به نیاز شرکت اضافه‌کاری کند. کارمندان تمام‌وقت از تمامی حقوق و مزایای قانونی نظیر مرخصی سالانه (حداقل 4 هفته در سال)، مرخصی بیماری، تعطیلات رسمی و بیمه بهره‌مند می‌شوند. حقوق و دستمزد معمولاً به‌صورت ثابت و دوره‌ای (هفتگی، دو‌هفته‌ای یا ماهانه) پرداخت می‌شود. این نوع اشتغال امنیت شغلی بیشتری دارد و اغلب شامل برنامه‌های بازنشستگی نیز می‌شود.

۲. قرارداد پاره‌وقت (Part-Time Employment)

در این نوع قرارداد، کارمندان تعداد ساعات کمتری نسبت به یک کارمند تمام‌وقت (کمتر از 38 ساعت در هفته) کار می‌کنند، اما به‌طور منظم برنامه‌ریزی شده‌اند. مزایای این قرارداد مشابه قرارداد تمام‌وقت است اما به‌صورت تناسبی محاسبه می‌شود (pro-rata). به‌عنوان مثال، اگر کسی نیمه‌وقت کار کند، مرخصی و حقوق بازنشستگی او نصف یک کارمند تمام‌وقت خواهد بود. این نوع قرارداد برای افرادی مناسب است که نیاز به انعطاف‌پذیری بیشتری دارند، مثلاً دانشجویان یا والدینی که وظایف خانوادگی دارند.

۳. قرارداد موقت یا غیررسمی (Casual Employment)

کارمندان موقت بر اساس نیاز شرکت به کار گرفته می‌شوند و معمولاً تعهد طولانی‌مدت برای استخدام وجود ندارد. در این نوع قرارداد، ساعات کاری منظم نیست و ممکن است در هر هفته تغییر کند. به دلیل نداشتن مزایای مرخصی و امنیت شغلی، کارمندان موقت دستمزدی بالاتر دریافت می‌کنند (معمولاً 25 درصد بیشتر از حقوق عادی). کارمندان موقت ممکن است در هر زمان شغل خود را از دست بدهند، زیرا تعهد کارفرما محدود است. این قرارداد بیشتر برای شغل‌های فصلی، پروژه‌های کوتاه‌مدت یا مشاغل با تقاضای متغیر کاربرد دارد.

۴. قرارداد پیمانکاری (Contract Work)

در این نوع قرارداد، کارمند به‌عنوان یک پیمانکار مستقل عمل می‌کند و برای انجام یک پروژه خاص یا ارائه خدمات معین با کارفرما همکاری می‌کند. پیمانکاران معمولاً استقلال بیشتری در نحوه انجام کار خود دارند و می‌توانند همزمان با چند شرکت همکاری کنند. همچنین دستمزد آن‌ها بر اساس پروژه یا ساعتی تعیین می‌شود و می‌تواند قابل‌توجه باشد. پیمانکاران خودشان مسئول پرداخت مالیات، بیمه و مزایای بازنشستگی هستند. این نوع قرارداد مناسب افرادی است که تخصص بالایی دارند و به دنبال آزادی بیشتری در کار هستند.

مقایسه انواع قراردادهای کاری

حقوق و مزایای شغلی در استرالیا

سیستم حقوق و مزایای شغلی در استرالیا با هدف حمایت از تعادل کار و زندگی طراحی شده است. آگاهی از حقوق خود به شما کمک می‌کند تا از مزایای قانونی بهره‌مند شوید و محیط کاری سالم‌تری تجربه کنید. اگر در استرالیا مشغول به کار هستید، اطمینان حاصل کنید که این حقوق در قرارداد کاری شما رعایت شده‌اند.

۱. قوانین مربوط به ساعات کاری

در استرالیا، ساعات کاری استاندارد برای اکثر کارمندان 38 ساعت در هفته تعیین شده است. این مقدار ممکن است بسته به قرارداد کاری فرد یا صنعت خاصی تغییر کند.

• انعطاف‌پذیری: بسیاری از مشاغل اجازه تنظیم ساعات کاری را می‌دهند تا به نیازهای شخصی یا خانوادگی کارکنان پاسخ دهند.
• زمان استراحت: کارکنان پس از هر 5 ساعت کار، حق دارند به یک استراحت کوتاه (Break) دسترسی داشته باشند.
• تعادل بین کار و زندگی: قوانین کار در استرالیا به گونه‌ای طراحی شده‌اند که از استثمار کارکنان جلوگیری کرده و به تعادل میان کار و زندگی کمک کنند.

۲. حداقل دستمزد (Minimum Wage)

حداقل دستمزد در استرالیا سالانه توسط Fair Work Commission بررسی و به‌روزرسانی می‌شود. از جولای 2024، حداقل دستمزد ملی برای یک کارمند تمام‌وقت 24.10 دلار استرالیا در هر ساعت یا حدود 915.90 دلار در هفته است. تمام کارمندان تحت پوشش Fair Work Act، از جمله کارمندان تمام‌وقت، پاره‌وقت و موقت، مشمول این حداقل دستمزد هستند. دولت با توجه به نرخ تورم و شرایط اقتصادی، این مبلغ را به‌صورت دوره‌ای تغییر می‌دهد. برخی صنایع یا نقش‌ها ممکن است حداقل دستمزدی بالاتر از نرخ ملی داشته باشند که در پاداش‌های کاری (Modern Awards) مشخص می‌شود.

۳. اضافه‌کاری (Overtime)

اضافه‌کاری در استرالیا به معنی ساعات کاری است که فراتر از استاندارد 38 ساعت در هفته انجام می‌شود. نرخ پرداخت اضافه‌کاری معمولاً بیشتر از نرخ عادی دستمزد است و در پاداش کاری هر صنعت تعیین می‌شود. مقدار دستمزد اضافه کاری در چند ساعت اول معمولاً 1.5 برابر دستمزد عادی است. اگر مقدار ساعات اضافه کاری بیشتر باشد یا در روزهای تعطیل باشد، ممکن است به 2 برابر دستمزد عادی نیز افزایش یابد. البته برخی کارمندان نیز به‌جای دریافت اضافه‌کاری، می‌توانند زمان استراحت معادل با ساعات اضافه‌کاری دریافت کنند (Time in Lieu).

۴. تعطیلات رسمی (Public Holidays)

کارمندان در استرالیا حق دارند در روزهای تعطیل رسمی استرالیا استراحت کنند و اگر در این روزها کار کنند، دستمزد بیشتری دریافت کنند. تعداد و تاریخ تعطیلات رسمی ممکن است بین ایالت‌ها متفاوت باشد، اما برخی از تعطیلات ملی عبارت‌اند از: روز استرالیا (Australia Day)، تعطیلات کریسمس و تعطیلات سال نو. اگر کارمندی مجبور به کار در تعطیلات رسمی باشد، معمولاً دستمزدی معادل 1.5 تا 2 برابر نرخ عادی دریافت می‌کند.

درخواست مشاوره

۵. انواع مرخصی (Leave Entitlements)

استرالیا سیستم جامعی برای مرخصی‌های قانونی دارد که تمامی کارمندان دائمی (تمام‌وقت و پاره‌وقت) از آن بهره‌مند می‌شوند. مهم‌ترین انواع مرخصی عبارت‌اند از:

الف. مرخصی سالانه (Annual Leave)

کارمندان تمام‌وقت حق دارند 4 هفته مرخصی سالانه با حقوق دریافت کنند. این میزان برای کارمندان پاره‌وقت به‌صورت تناسبی (pro-rata) یا متناسب با ساعات کاری آنها محاسبه می‌شود. مرخصی‌های استفاده‌نشده معمولاً می‌توانند به سال بعد منتقل شوند یا در پایان کار تسویه شوند.

ب. مرخصی بیماری یا اضطراری (Sick Leave/Personal Leave)

هر کارمند سالانه 10 روز مرخصی با حقوق برای بیماری خود یا مراقبت از اعضای خانواده دریافت می‌کند. این مرخصی‌ها در موارد اضطراری یا برای مراقبت از کودک، همسر یا والدین نیز قابل استفاده هستند. مرخصی‌های استفاده‌نشده معمولاً به سال بعد منتقل می‌شوند.

ج. مرخصی والدین (Parental Leave)

کارمندان واجد شرایط می‌توانند تا 12 ماه مرخصی بدون حقوق برای مراقبت از نوزاد تازه‌متولدشده یا فرزندخوانده بگیرند. در برخی موارد، این مدت می‌تواند تا 24 ماه تمدید شود. والدین ممکن است بسته به قرارداد یا سیاست‌های کارفرما، کمک‌هزینه‌هایی دریافت کنند.

د. مرخصی سوگواری (Compassionate Leave)

کارکنان می‌توانند در صورت فوت یا بیماری شدید اعضای خانواده، 2 روز مرخصی با حقوق دریافت کنند.

هـ. مرخصی بلندمدت (Long Service Leave)

کارکنانی که برای مدت طولانی (معمولاً بیش از 10 سال) در یک شرکت کار کرده‌اند، حق دارند از مرخصی طولانی‌مدت با حقوق بهره‌مند شوند.

وظایف کارفرما و کارمند

محیط کار ایده‌آل، بر اساس احترام متقابل و انجام مسئولیت‌های تعریف‌شده برای هر یک از طرفین شکل می‌گیرد. در استرالیا، قوانین کار وظایف مشخصی برای کارفرمایان و کارمندان تعیین کرده است تا از رعایت عدالت و انصاف در محیط کاری اطمینان حاصل شود. در ادامه، وظایف هر یک از طرفین را به‌طور کامل بررسی می‌کنیم.

وظایف کارفرما

کارفرمایان وظیفه دارند محیط کاری امن، عادلانه و مطابق با قوانین فراهم کنند. این وظایف شامل موارد زیر است:

۱. رعایت قوانین کار: اطمینان از رعایت قوانین ملی، از جمله Fair Work Act 2009، National Employment Standards (NES) و توافق‌های جمعی و تنظیم قراردادهای کاری مطابق با حداقل حقوق و شرایط تعریف‌شده.

۲. پرداخت منصفانه و به‌موقع حقوق: پرداخت حقوق و مزایا مطابق با قرارداد کاری یا استانداردهای صنعتی و پرداخت اضافه‌کاری و تعطیلات رسمی طبق نرخ‌های تعریف‌شده و همچنین ارائه فیش حقوقی دقیق به کارکنان که جزئیات پرداخت و کسرهای قانونی را نشان دهد.

۳. فراهم کردن محیط کاری ایمن و سالم: قوانین ایمنی و بهداشت کاری (Work Health and Safety Laws) را در محیط کار فراهم کند به کارکنان درباره روش‌های ایمن کاری و تجهیز آن‌ها به ابزارهای ایمنی مورد نیاز آموزش دهد. درکل باید ریسک‌ها را مدیریت کند تا از حوادث کاری پیشگیری نماید.

۴. فراهم کردن فرصت‌های برابر: جلوگیری از هرگونه تبعیض، آزار و اذیت، یا تبعیض جنسیتی در محیط کار و ارائه فرصت‌های برابر برای ارتقای شغلی و آموزش به همه کارکنان.

۵. مدیریت صحیح مرخصی‌ها و مزایا: تأیید و مدیریت مرخصی‌های سالانه، بیماری و والدین مطابق با قوانین و پرداخت دستمزد مرخصی‌های مستحق کارمند به‌صورت کامل و به‌موقع.

۶. ایجاد ارتباطات شفاف: اطلاع‌رسانی دقیق و شفاف درباره تغییرات شرایط کاری، حقوق و سیاست‌های شرکت و دریافت بازخورد از کارکنان و پاسخگویی به نگرانی‌های آنها.

۷. مدیریت عادلانه کارکنان: پیروی از روش‌های انضباطی منصفانه و ارائه فرصت برای دفاع در صورت بروز مشکلات و ارزیابی عملکرد کارکنان به‌صورت عادلانه و شفاف.

وظایف کارمند

کارکنان نیز وظایف و تعهداتی دارند که برای حفظ نظم و کارایی محیط کار الزامی است. این وظایف شامل موارد زیر است:

۱. انجام وظایف شغلی به بهترین شکل ممکن: اجرای وظایف محول‌شده طبق شرح شغلی و استانداردهای تعیین‌شده و انجام کارها با دقت، مسئولیت‌پذیری و رعایت مهلت‌ها.

۲. رعایت قوانین و سیاست‌های شرکت: پایبندی به قوانین داخلی و سیاست‌های شرکت، از جمله مقررات رفتاری و پوشش و رعایت مقررات ایمنی و بهداشت کاری.

۳. صداقت و امانت‌داری: استفاده از منابع و تجهیزات شرکت تنها برای مقاصد شغلی و گزارش‌دهی صادقانه درباره ساعات کاری و عملکرد خود.

۴. حفظ محرمانگی اطلاعات: حفاظت از اطلاعات محرمانه شرکت، مشتریان و همکاران و اجتناب از افشای اطلاعات حساس به افراد یا سازمان‌های خارج از شرکت.

۵. احترام به همکاران و محیط کاری: تعامل محترمانه و حرفه‌ای با همکاران، مدیران و مشتریان و اجتناب از رفتارهای نامناسب، آزار و اذیت یا تبعیض در محیط کار.

۶. همکاری و تیم‌محوری: همکاری مؤثر با همکاران برای دستیابی به اهداف تیمی و سازمانی و به اشتراک گذاشتن ایده‌ها و مهارت‌ها برای بهبود عملکرد تیم.

۷. اطلاع‌رسانی مشکلات یا تخلفات: اطلاع‌رسانی به کارفرما درباره هرگونه تخلف، خطر یا شرایط ناعادلانه در محیط کار و همکاری در فرایندهای حل‌وفصل مشکلات.

۸. استفاده مسئولانه از مرخصی‌ها: استفاده از مرخصی‌ها تنها در موارد ضروری و اطلاع‌رسانی به موقع به کارفرما و بازگشت به کار طبق برنامه توافق‌شده.

مقایسه وظایف کارفرما و کارمند

قوانین مربوط به پایان کار در استرالیا

پایان کار یا Termination of Employment در استرالیا فرایندی است که تحت چارچوب‌های قانونی مشخصی قرار دارد. این قوانین برای محافظت از حقوق کارمندان و تضمین رعایت انصاف از سوی کارفرمایان وضع شده‌اند. در این مطلب، به بررسی کامل شرایط پایان کار، از جمله اخراج قانونی، پرداخت‌های نهایی، نقش اخطار قبلی و حقوق کارمندان در صورت اخراج غیرقانونی می‌پردازیم.

۱. شرایط اخراج قانونی (Termination of Employment)

اخراج کارمند باید بر اساس دلایل موجه و مطابق با قوانین کار استرالیا انجام شود. دلایل قانونی اخراج شامل موارد زیر است:

• عملکرد ضعیف: اگر کارمند در انجام وظایف خود ناکام باشد، و کارفرما به وی فرصت بهبود داده باشد.
• نقض جدی قوانین کاری یا رفتاری: رفتارهایی مانند سرقت، خشونت، تبعیض، یا نقض اصول ایمنی محیط کار.
• کاهش نیرو (Redundancy): اگر موقعیت شغلی به دلیل تغییرات ساختاری، کاهش هزینه‌ها یا بسته‌شدن واحد کاری حذف شود.
• پایان قرارداد موقت: در صورتی که قرارداد کاری موقت به پایان رسیده و تمدید نشود.

مراحل اخراج قانونی:

• ارائه اخطار رسمی به کارمند و توضیح دلایل اخراج.
• مستندسازی تمامی دلایل و فرایندها.
• در صورت امکان، ارائه فرصت برای دفاع از خود یا بررسی شرایط توسط کارمند.

۲. پرداخت‌های نهایی و مزایا (Final Payments)

کارفرما موظف است پس از پایان قرارداد کاری، تمامی پرداخت‌های نهایی و مزایا را به کارمند پرداخت کند. کارفرما باید این پرداخت‌ها را در مدت زمان معقولی (معمولاً تا 7 روز کاری) انجام دهد. این پرداخت‌ها شامل موارد زیر است:

• حقوق معوقه: حقوقی که تا روز آخر کار محاسبه و پرداخت نشده است.
• مرخصی استفاده‌نشده: کارمند حق دارد مبلغ معادل مرخصی‌های سالانه استفاده‌نشده خود را دریافت کند.
• مزایای پایان کار (Redundancy Pay): در صورت اخراج به دلیل کاهش نیرو، کارفرما باید مبلغی به‌عنوان مزایای پایان کار بر اساس مدت زمان اشتغال پرداخت کند.
• دیگر مزایا: اگر در قرارداد یا توافق‌نامه کاری مزایای دیگری مانند پاداش یا کمیسیون ذکر شده باشد، این موارد نیز باید پرداخت شوند.

۳. نقش اخطار قبلی (Notice Period)

اخطار قبلی یکی از اصول کلیدی در پایان کار است که به کارمند و کارفرما اجازه می‌دهد برای تغییرات پیش‌رو آماده شوند. مدت زمان اخطار قبلی بر اساس مدت اشتغال کارمند در شرکت، معمولاً بین ۱ تا ۴ هفته متغیر است. برای کارکنان بالای 45 سال که بیش از 2 سال در شرکت مشغول بوده‌اند، یک هفته اضافی در نظر گرفته می‌شود.

نحوه ارائه اخطار:

• اخطار باید به‌صورت رسمی و کتبی ارائه شود و شامل اطلاعات مربوط به تاریخ پایان کار و دلایل آن باشد.
• اگر کارفرما به کارمند اجازه دهد تا بدون حضور در محل کار، حقوق دوره اخطار را دریافت کند، این شرایط به عنوان پرداخت به‌جای اخطار (Pay in Lieu of Notice) شناخته می‌شود.

درخواست مشاوره

۴. حقوق کارمند در صورت اخراج غیرقانونی

اگر اخراج یک کارمند مطابق با قوانین نباشد یا بدون دلیل موجه و فرایند قانونی انجام شود، کارمند می‌تواند ادعای اخراج غیرعادلانه (Unfair Dismissal) یا اخراج غیرقانونی (Unlawful Termination) را مطرح کند. اخراج غیرقانونی می‌تواند شامل این موارد باشد:

• اخراج به دلیل تبعیض (جنسیتی، نژادی، مذهبی و …).
• اخراج به دلیل استفاده از حقوق قانونی، مانند درخواست مرخصی والدین یا بیماری.
• عدم رعایت اخطار قبلی یا فرایندهای قانونی.

حقوق کارمند در این شرایط:

• درخواست بازگشت به کار: اگر دادگاه تشخیص دهد که اخراج غیرقانونی بوده است، کارمند می‌تواند به شغل خود بازگردد.
• دریافت خسارت مالی: کارمند می‌تواند مبلغی به‌عنوان جبران خسارت دریافت کند، که ممکن است شامل حقوق ازدست‌رفته، مزایا و هزینه‌های قانونی باشد.
• ارجاع به Fair Work Commission: کارمند می‌تواند ظرف 21 روز پس از اخراج، شکایت خود را به این کمیسیون ارائه دهد.

مقایسه انواع پایان کار

مسائل مربوط به تبعیض و آزار در محیط کار

تبعیض و آزار در محیط کار از جمله مشکلات رایجی هستند که می‌توانند تأثیرات مخربی بر روحیه، سلامت روانی و حرفه‌ای کارکنان داشته باشند. تبعیض و آزار در محیط کار نه‌تنها از نظر قانونی ممنوع است، بلکه تأثیرات منفی عمیقی بر بهره‌وری و رضایت کارکنان دارد. آگاهی از حقوق خود به‌عنوان کارمند یا مسئولیت‌های خود به‌عنوان کارفرما، کلید ایجاد محیط کاری عادلانه و ایمن است. در استرالیا، قوانین جامعی برای مقابله با این مسائل وجود دارد تا محیط کاری عادلانه و ایمن برای همه فراهم شود. این مطلب به بررسی دقیق مفهوم تبعیض و آزار، نحوه گزارش تخلفات، و راهکارهای حقوقی برای مقابله با این مشکلات می‌پردازد.

۱. تعریف تبعیض و قوانین مرتبط

تبعیض در محیط کار زمانی رخ می‌دهد که یک فرد به دلیل ویژگی‌های شخصی یا اجتماعی خود نسبت به دیگران مورد رفتار ناعادلانه قرار گیرد. این ویژگی‌ها شامل مواردی از جمله نژاد، جنسیت، مذهب، گرایش جنسی، سن، وضعیت جسمانی یا معلولیت و وضعیت خانوادگی یا مسئولیت‌های مراقبتی می‌شود.

قوانین مرتبط با تبعیض

کارفرمایان موظف هستند سیاست‌های ضدتبعیض را در محیط کار اعمال کرده و آموزش‌های لازم را برای پیشگیری از چنین رفتارهایی ارائه دهند. در استرالیا، چندین قانون برای مقابله با تبعیض در محیط کار وضع شده است، از جمله:

• Fair Work Act 2009: ممنوعیت رفتارهای تبعیض‌آمیز توسط کارفرمایان و همکاران.
• Racial Discrimination Act 1975: ممنوعیت تبعیض بر اساس نژاد، رنگ پوست یا ملیت.
• Sex Discrimination Act 1984: مقابله با تبعیض جنسیتی و آزار جنسی.
• Disability Discrimination Act 1992: حمایت از افراد دارای معلولیت در محیط کار.
• Age Discrimination Act 2004: ممنوعیت تبعیض بر اساس سن.

۲. نحوه گزارش تخلف و نقش Fair Work Ombudsman

اگر کارکنان در محیط کار با تبعیض یا آزار مواجه شوند، مراحل زیر برای گزارش تخلف توصیه می‌شود:

• ثبت جزئیات حادثه: تاریخ، زمان، مکان و افرادی که درگیر بوده‌اند را یادداشت کنید.
• گزارش به مدیر مستقیم یا منابع انسانی: در اکثر شرکت‌ها، این افراد مسئول رسیدگی به شکایات هستند.
• تماس با Fair Work Ombudsman: اگر مشکل در سطح داخلی حل نشود، می‌توانید موضوع را به این نهاد گزارش دهید.

نقش Fair Work Ombudsman

این نهاد دولتی مسئول اجرای قوانین کاری است و نقش مهمی در حمایت از کارکنان ایفا می‌کند که برخی از آنها عبارتند از:

• ارائه مشاوره حقوقی رایگان به کارکنان.
• بررسی شکایات مرتبط با تبعیض، آزار یا نقض حقوق کاری.
• میانجی‌گری بین کارفرما و کارمند برای حل اختلافات.
• ارجاع پرونده‌های جدی به مراجع قانونی برای پیگیری بیشتر.

Fair Work Ombudsman ابزارهای آنلاین متعددی نیز برای کمک به کارکنان فراهم کرده است، از جمله ابزارهای محاسبه حقوق و نمونه قراردادهای کاری.

۳. راهکارهای حقوقی برای مقابله با آزار در محیط کار

آزار در محیط کار شامل رفتارهای غیرقانونی و ناخوشایندی است که باعث ناراحتی، ترس یا تحقیر کارکنان می‌شود. این رفتارها می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

• آزار جنسی (مانند اظهارات یا حرکات ناخواسته).
• قلدری (مانند تهدید، تحقیر یا رفتار خصمانه مداوم).
• ایجاد محیط کاری خصمانه یا تبعیض‌آمیز.

راهکارهای حقوقی مقابله با آزار هم شامل ارسال شکایت رسمی و ارجاع به Fair Work Commission می‌باشد. در صورتی که آزار توسط مدیر یا همکاران صورت گرفته است، ابتدا شکایت خود را به منابع انسانی یا مدیریت بالاتر اعلام کنید. Fair Work Commission نیز می‌تواند پرونده‌های آزار و قلدری را بررسی کند و اقداماتی مانند صدور دستورات محدودکننده برای متخلفان را انجام دهد.

کارفرما در مقابله با آزار باید سیاست‌های مشخصی جهت پیشگیری داشته باشد و به کارکنان در زمینه رفتارهای مناسب و ممنوع آموزش دهد و برخوردی قاطعانه با افراد متخلف داشته باشد تا از تکرار رفتارهای آزاردهنده در محیط کار پیشگیری نماید.

اقدام قانونی:

• دریافت خسارت مالی: اگر آزار باعث آسیب روانی یا مالی شده باشد، می‌توانید درخواست غرامت کنید.
• ادعای اخراج غیرمنصفانه: اگر آزار منجر به اخراج غیرقانونی شود، کارمند می‌تواند درخواست بازگشت به کار یا دریافت خسارت کند.
• تماس با نهادهای حقوق بشری: سازمان‌های مانند Australian Human Rights Commission در موارد آزار جنسی یا تبعیض قابل مراجعه هستند.

حل اختلافات شغلی

اختلافات شغلی، بخشی اجتناب‌ناپذیر از زندگی حرفه‌ای هستند که ممکن است به دلایل مختلف از جمله مسائل حقوقی، پرداخت‌ها، یا رفتارهای ناعادلانه در محیط کار بروز کنند. انتخاب رویکرد مناسب به نوع اختلاف و شدت آن بستگی دارد. آگاهی از حقوق و تعهدات خود در محیط کار، کلید اصلی مدیریت اختلافات و حفظ روابط حرفه‌ای است. حل اختلافات شغلی در استرالیا با استفاده از روش‌های مختلفی امکان‌پذیر است که در ادامه به تفصیل بررسی می‌شوند.

درخواست مشاوره

روش‌های رسمی و غیررسمی حل اختلاف

اولین گام در حل اختلافات شغلی، تلاش برای رفع آن‌ها از طریق روش‌های غیررسمی است. این روش‌ها شامل برگزاری جلسات گفت‌وگوی مستقیم میان طرفین اختلاف (کارفرما و کارمند) یا استفاده از میانجیگری داخلی توسط منابع انسانی یا مدیران ارشد می‌شود. گفت‌وگوی غیررسمی می‌تواند در بسیاری از موارد به کاهش تنش‌ها و رسیدن به توافقی مشترک کمک کند. مزیت اصلی این روش‌ها، ساده‌تر بودن و جلوگیری از پیچیدگی‌های قانونی است.

اگر اختلاف با روش‌های غیررسمی حل نشود، روش‌های رسمی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این روش‌ها شامل تنظیم شکایت رسمی و ارائه آن به سازمان‌های مربوطه مانند Fair Work Commission یا مراجع قضایی است. در این فرایندها، اسناد و مدارک مرتبط جمع‌آوری شده و معمولاً از وکلا یا نمایندگان حقوقی کمک گرفته می‌شود.

استفاده از Fair Work Commission

Fair Work Commission یکی از اصلی‌ترین نهادهای قانونی در استرالیا برای حل اختلافات شغلی است. این کمیسیون به کارفرمایان و کارمندان کمک می‌کند تا اختلافات خود را در چارچوب قانونی و عادلانه حل‌وفصل کنند. خدماتی که این نهاد ارائه می‌دهد شامل میانجیگری (Mediation)، داوری (Arbitration) و رسیدگی به شکایات رسمی است.

افراد می‌توانند در مواردی مانند اخراج غیرمنصفانه (Unfair Dismissal)، کاهش نیرو (Redundancy) یا نقض قرارداد کاری به این کمیسیون مراجعه کنند. Fair Work Commission با بررسی مدارک ارائه‌شده و شنیدن صحبت‌های طرفین، راهکارهایی برای حل اختلاف پیشنهاد می‌دهد یا در صورت لزوم، حکم نهایی صادر می‌کند. این نهاد همچنین خدماتی مانند آموزش و ارائه مشاوره حقوقی رایگان را نیز فراهم می‌کند تا به افراد در درک حقوق خود کمک کند.

نقش اتحادیه‌های کارگری (Trade Unions)

اتحادیه‌های کارگری در استرالیا نقش بسیار مهمی در حمایت از حقوق کارگران و حل اختلافات شغلی ایفا می‌کنند. این سازمان‌ها نماینده منافع جمعی اعضای خود هستند و می‌توانند در مذاکرات با کارفرمایان، از اعضای خود حمایت کنند. اگر کارمندی با مشکلی در محیط کار مواجه شود، اتحادیه می‌تواند به‌عنوان نماینده او در جلسات مذاکره یا میانجیگری حضور پیدا کند.

اتحادیه‌ها همچنین به اعضای خود مشاوره حقوقی ارائه داده و در صورت نیاز، از آن‌ها در برابر اقدامات ناعادلانه دفاع می‌کنند. یکی دیگر از نقش‌های کلیدی اتحادیه‌ها، مشارکت در تدوین توافق‌نامه‌های کاری جمعی است که می‌تواند شرایط کاری بهتر و حل سریع‌تر اختلافات را تضمین کند.

قوانین کار برای مهاجران در استرالیا

قوانین کار در استرالیا به گونه‌ای طراحی شده‌اند که از مهاجران حمایت کرده و محیطی عادلانه و امن برای همه کارکنان فراهم کنند. آگاهی از ویزاهای کاری و محدودیت‌های آن‌ها، حقوق برابر با سایر کارکنان، و ابزارهای مقابله با استثمار، به مهاجران کمک می‌کند تا در بازار کار استرالیا با اطمینان فعالیت کنند. اگر به‌عنوان یک مهاجر با مشکلی در محیط کار مواجه شدید، می‌توانید از نهادهایی مانند Fair Work Ombudsman یا اتحادیه‌های کارگری برای حمایت و مشاوره استفاده کنید. در این مطلب، به بررسی ویزاهای کاری، حقوق مهاجران و قوانین ضد استثمار که آگاهی از آنها برای مهاجرت و زندگی در استرالیا کاربردی است، می‌پردازیم.

ویزاهای کاری و محدودیت‌های آن‌ها

برای کار در استرالیا، مهاجران باید ویزای مناسب داشته باشند. انواع مختلف ویزاهای کاری هر یک شرایط و محدودیت‌های خاص خود را دارند:

• ویزای موقت کار (Temporary Work Visa): این نوع ویزا، مانند ویزای ساب‌کلاس 482 (TSS)، به افراد اجازه می‌دهد به‌طور موقت برای یک کارفرمای مشخص کار کنند. مهاجران باید در یک زمینه تخصصی که در لیست مشاغل موردنیاز استرالیا قرار دارد، مشغول به کار شوند. محدودیت اصلی این ویزا این است که کارمند نمی‌تواند برای کارفرمای دیگری کار کند، مگر اینکه درخواست تغییر کارفرما ثبت شود.
• ویزای مهارتی (Skilled Worker Visa): ویزاهایی مانند ساب‌کلاس 189 و 190 و 491 برای افرادی است که دارای مهارت‌ها و تجربیات موردنیاز بازار کار استرالیا هستند. این ویزاها معمولاً اقامت دائم ارائه می‌دهند و مهاجران آزادی بیشتری در انتخاب شغل دارند.
• ویزای تعطیلات کاری (First Working Holiday Visa): این ویزا برای جوانان بین 18 تا 30 سال (بعضی کشورها تا 35 سال) طراحی شده است که به آن‌ها اجازه می‌دهد اولین تعطیلات طولانی مدت خود را در استرالیا داشته باشند و برای کمک به هزینه سفر خود، به صورت موقت در استرالیا کار کنند. محدودیت این ویزا اغلب در ساعات کاری و نوع کار مشخص است.
• ویزای دانشجویی با مجوز کار: دانشجویان بین‌المللی می‌توانند تا سقف 48 ساعت در هر دو هفته کار کنند. این محدودیت به آن‌ها اجازه می‌دهد همزمان با تحصیل، درآمد کسب کنند.

نکته مهم این است که مهاجران باید به شرایط ویزای خود پایبند باشند؛ عدم رعایت قوانین ویزا می‌تواند منجر به لغو ویزا یا جریمه‌های سنگین شود.

حقوق برابر برای مهاجران

در استرالیا، همه کارکنان (چه شهروندان و چه مهاجران) از حقوق کاری برابر برخوردارند. طبق قوانین Fair Work، تمامی کارکنان تحت National Employment Standards (NES) هستند که شامل موارد زیر است:

• حداقل دستمزد: مهاجران حق دارند همان حداقل دستمزدی را که به شهروندان استرالیایی پرداخت می‌شود، دریافت کنند.
• حقوق کاری برابر: مهاجران حق دارند بدون تبعیض به منابع شغلی، مرخصی‌ها و مزایا دسترسی داشته باشند.
• محیط کاری ایمن و سالم: کارفرمایان باید محیطی فراهم کنند که از نظر فیزیکی و روانی ایمن باشد، صرف‌نظر از وضعیت اقامتی کارکنان.

کارفرمایانی که قوانین را نقض کنند، ممکن است تحت پیگرد قانونی قرار گیرند و جریمه شوند.

نقش قوانین ضد استثمار (Exploitation)

استثمار مهاجران یکی از چالش‌های رایج در استرالیا است، به‌ویژه برای کسانی که اطلاعات کافی از حقوق خود ندارند یا به دلیل وضعیت اقامتی خود در موقعیت آسیب‌پذیری قرار دارند. قوانین ضد استثمار برای جلوگیری از این مشکلات وضع شده‌اند:

حمایت قانونی: Fair Work Ombudsman مسئول پیگیری شکایات و اجرای قوانین کاری است. این نهاد به مهاجرانی که از حقوقشان سوءاستفاده شده است، کمک می‌کند. خدمات این سازمان شامل مشاوره رایگان، راهنمایی‌های حقوقی، و در موارد لازم، پیگیری قضایی علیه کارفرمایان متخلف است.

قوانین خاص برای جلوگیری از استثمار: قوانین سخت‌گیرانه‌ای برای جلوگیری از استثمار مهاجران وضع شده است، از جمله:

• جریمه‌های سنگین برای کارفرمایانی که حقوق مهاجران را پرداخت نمی‌کنند.
• الزام کارفرمایان به رعایت شرایط ویزای کارکنان.
• معرفی قوانین خاص برای مشاغل پرخطر از نظر استثمار، مانند بخش‌های کشاورزی، مهمان‌نوازی، و خدمات خانگی.

آگاهی‌بخشی و آموزش: دولت استرالیا و سازمان‌های حامی مهاجران برنامه‌های آموزشی متعددی را برای اطلاع‌رسانی به مهاجران در زمینه حقوق کاری برگزار می‌کنند. این آموزش‌ها شامل اطلاعاتی در مورد حداقل دستمزد، ساعات کاری و نحوه گزارش تخلفات است.

جمع‌بندی و نتیجه‌گیری

قوانین کار و اشتغال در استرالیا به‌عنوان یکی از پیشرفته‌ترین نظام‌های کاری جهان، با هدف تضمین عدالت، رفاه و ایمنی برای تمامی کارکنان طراحی شده‌اند. این قوانین گستره‌ای از موضوعات از جمله حقوق و مزایای کارکنان، الزامات کارفرمایان، و حفاظت از مهاجران و کارگران آسیب‌پذیر را پوشش می‌دهند و از مهمترین قوانین کاربردی برای زندگی در استرالیا می‌باشند. آگاهی از این مقررات، نه تنها برای کارمندان بلکه برای کارفرمایان نیز حیاتی است، چرا که تخلف از این قوانین می‌تواند پیامدهای حقوقی و مالی سنگینی به‌همراه داشته باشد.

مهاجرانی که به استرالیا برای کار می‌آیند، می‌توانند اطمینان داشته باشند که از حقوق برابر و حمایت‌های قانونی مشابه شهروندان این کشور برخوردار خواهند بود. اما درک محدودیت‌ها و شرایط مرتبط با ویزاهای کاری برای آن‌ها ضروری است. همچنین، وجود نهادهایی مانند Fair Work Ombudsman و Fair Work Commission فرصت‌های متعددی را برای حل اختلافات و دفاع از حقوق کارکنان فراهم کرده است.

در نهایت، ایجاد محیطی سالم و عادلانه در محیط کار، مستلزم آگاهی از قوانین، همکاری میان کارمندان و کارفرمایان، و استفاده از ابزارهای قانونی برای حل اختلافات است. اگر شما به‌عنوان کارمند یا کارفرما در استرالیا فعالیت می‌کنید، توصیه می‌شود به منابع رسمی مراجعه کرده و همواره به‌روزترین اطلاعات را در مورد حقوق و تعهدات خود کسب کنید. رعایت قوانین کار در استرالیا نه‌تنها به بهبود روابط کاری کمک می‌کند، بلکه به ارتقای فرهنگ کاری و افزایش بهره‌وری در محیط کار نیز منجر خواهد شد.

درخواست مشاوره